lunedì 5 marzo 2012

La paellera















Cara amica:
Da qualche anno ho notato dei cambiamenti nella mia vita. I figli ormai sono grandi, noi ultra cinquantenni: è sempre più raro invitare amici a cena, siamo intrappolati tra il lavoro e la famiglia o forse siamo troppo pigre.
La paella è stata la nostra salvezza.
Ho preparato la mia prima paella insieme ad altri amici catalani quando avevo circa venti anni. Mi sembrava un'impresa faraonica, forse perché mia madre mi aveva trasmesso questo timore ad usare la paellera (padellone basso e piatto adatto per 8 o più persone). Mi sono trasferita per amore, dalla Catalogna in Toscana, appena dopo un anno. Nelle colline del Chianti ho imparato a cucinare questo meraviglioso piatto, grazie a un amico castigliano che studiava a Firenze e che viaggiava sempre con una paellera.
Molte volte ci riunivamo studenti americani, svizzeri, tedeschi, francesi, spagnoli e italiani intorno a una grande paella. Questo cibo magico ci faceva passare delle belle serate.
L'amico spagnolo quando è tornato definitivamente a casa ci ha regalato la paellera. Lui non è diventato cuoco ma un grande pittore.
La paellera ha fatto molti traslochi ma ancora è con noi. Piano piano ho perso il timore per questo padellone. Adesso è una gioia per me tirare fuori dal ripostiglio la vecchia e un po' storta paellera.
Preparare i calamari e il polpo con aglio e prezzemolo è un piacere. Vedere i pistilli di zafferano che tingono di giallo il riso, da cui emergono i gamberi rossi e le chele degli scampi, è un'emozione. Tutto ciò perché dopo questo rituale solitario ci sarà una bella cena con amici. La paella sarà nuovamente magica.
Vieni a mangiare la paella a casa nostra?
Un abbraccio
Fina

La paellera
Querida Amiga:
Desde hace unos años he notado que mi vida está cambiando. Los hijos ya son mayores y nosotras ya tenemos más de cinquenta años: cada vez es más raro invitar a amigos a cenar, estamos agobiados por el trabajo y la familia o quizás somos demasiado perezosas.
La paella nos ha salvado.
Guisé mi primera palella con unos amigos de Barcelona, cuando tenía unos veinte años. Me pareció una gran empresa, quizás porque mi madre me había transmitido un poco de miedo de manejar la paellera.
Por amor, al cabo de poco tiempo fui a vivir a la Tocana. En las colinas del Chianti aprendí a preparar este maravilloso plato gracias a un amigo de la Rioja, que estudiaba en Florencia y que siempre llevaba consigo una paellera.
Muchas veces nos reuníamos estudiantes americanos, alemanes, suizos, francesses, españoles e italianos alrededor de una gran paella. Esta comida mágica nos hacía pasar unas noches inolvidables.
El amigo castellano, cuando regresó a su casa nos regaló su paellera. El no se ha convertido en un gran cocinero sino en un gran pintor y restaurador.
La paellera ha hecho muchas mudanzas, pero aún  sigue en nuestra casa. Poco a poco he perdido el miedo de usar esta sartén tan grande. Ahora  me encanta sacar del cuarto trastero la paellera vieja y un poco torcida.
Aliñar los calamares y el pulpo con ajo y perejil es un placer. Mirar como los pistilos de azafrán tiñen de amarillo el arroz y ver aparecer las gambas y las cigalas rojas es toda una emoción. Todo eso porque después de ese rito solitario nos vamos a reunir algunos amigos alrededor de la paellera.
La paella será  de nuevo mágica
¿Te gustaría  comer una paella en nuestra casa?
Un abrazo
Fina

La paellera
Estimada Amiga:
Fa uns anys que noto que la meva vida està cambiant. Els fills ja son grans i nosaltres ja tenim mes de 50 anys: cada vegada es més raro convidar amics a sopar, estem massa entarbulits per la feina i la familia  o pot ser som massa mandroses.
La paella ens ha salvat la vida.
Vaig cuinar la meva primera paella  amb uns amics de Barcelona, quan jo tenia uns 20 anys. Em semblava una cosa molt dificil, pot ser perque la meva mare m' habia inculcat una mica de por de fer servir la paellera.
Per amor, al cap de un any m'en vaig anar a viure a la Toscana . En els camps ondulats del Chianti vaig apendre a preparar aquest maravillòs plat, gracies a un amic de Logroño que estudiava a Firenze i que portava sempre una paellera.
Moltes vegades ens reuniam estudiants, americans, alemans, suissos, françesos, espanyols i italians al voltan de un una gran paella. Aquest menjar magic ens feia pasar unes nits precioses.
El amic catellà quan va tornar a casa seva ens va regalar la “paellera”. Aquest noi no se ha convertit en un gran cuiner, pero si en un gran pintor.
La paellera ha fet molts de trasllats, pero encara es a casa nostre. De mica en mica he anat perdent la por de fer servir aquesta paella tan grossa. Ara per mi es una gran alegria treure del rebòs la meva paellera torta i vella.
Amanir els calmars i el pop amb all i julivert es un plaer. Mirar com els pistils de asafrà tenyexen de color groc l'arros i veure com surten les gambes rojas i els escamarlans vermells es una emociò. Tot això perquè desprès de aquest ritual solitari hi haurà un sopar amb amics.
La paella serà un altra vegada magica
T' agraderia venir a menjar la paella  a casa nostre?
Una abraçada
Fina






1 commento: